DİNMEYEN ÖZLEM

Cenneti sana versem, Tanrı’mdan izin alıp 
Aradığım günlerin ışığı olur musun? 
“Ner’dedir?” diye sorsam sevdalı düşlerime,
Rüzgârlarla bir olup şarkımı okur musun? 

Nergisten bahçelerde sevgiye sordum seni (*)
Âşığıyım sesinin, özlemin yakar beni.
Ümitsiz sözlerimde iki hecedir ismin;
Günlerim sen'le başlar, sen varsın geceleri.

Neden bu dünya böyle?
Neden ben çekmekteyim?
Ahı mı tuttu yoksa eski bir sevgilinin?..

Yarın yine hüzünle kederle dolacağım, 
Dinmeyen özleminde ruhumu yakacağım. 
Nasıl geçerim senden, nasıl söyledin bunu? 
Vazgeçmek mi? İmkânsız!.. Seni hep seveceğim…


Beste: Mehmet Bülent Davran

Demo Kayıt: Davran Kayıt
Günay Tulun
Yazarlar ve Ozanlar Grubu
Sessizliğin Sesi Grubu
Kitap: Anılar Canlanırken I
Kitap: Anılar Canlanırken II-"Bir Başkaydı O Yıllar"
Kitap: Anılar Canlanırken III-"Geçmişi Yaşamak Gelecekle"
Cep Kitabı: Günay Tulun - İlk Şiirlerim
Dergi: Gerçeğin Damlaları
Elektronik Dergi: Sessizliğin Şiirsel Sesi
Elektronik Dergi: İnsan ve Sanat
Ayrıca: Çeşitli dergi ve internet siteleri 


BİLGİ NOTU [Sayın Günay Tulun'dan alıntıdır.] 
(*Nergis'ten Bahçeler: Nergis, mitolojide; sudaki aksine âşık olan ve o görüntüye kavuşamadığı için hüznünden ölen bir perinin dönüştüğü varsayılan çiçektir. Narsisizm sözcüğünün yani "insanın kendi benliğine duyduğu hayranlık ve bağlılığın simgesi" bu çiçektir. Şiirde, sevilen o güzel kadının narsist tavırlarının çokluğu da "Nergisten Bahçeler" sözcüğüyle simgelenmiş ve bu tavırlarıyla ilgili olarak sevgiye başvurulmuştur.